تبادل
لینک هوشمند
آرزوي يتيمي
مرد يکريز زير چشمي به سفره رنگيني که بچه ها دورش نشسته بودند. نگاه مي کرد. نه به اين خاطر که گرسنه اش بود، بلکه حسي او را مي آزرد. بيشتر حس حسرت خوردن بود و آرزويي که محال مي نمود. پرنده خيال او را به دوران کودکي اش برده بود. او دوست داشت به جاي يکي از بچه هاي بي سرپرست دور سفره باشد تا علي که حاکم کوفه بود، در دهان او نيز لقمه مي گذاشت. در همين فکر بود که شنيد بغل دستي اش، زير لب با خودش مي گويد: کاشکي من هم يتيم بودم و مورد لطف و توجه اميرمؤمنان قرار مي گرفتم
تکريم مردم
مردي نزد علي (ع) آمد و عرض کرد: « من حاجتي دارم.» امام فرمود: « حاجتت را روي زمين بنويس؛ زيرا که من گرفتاري تو را آشکارا در چهره تو مي بينم.» مرد روي زمين نوشت: « من فقيري نيازمندم.» امام به قنبر فرمود: « با دو جامعه ارزشمند او را بپوشان. » مرد فقير هم، با چند بيت شعر از اميرالمؤمنين (ع) تشکر کرد. حضرت فرمود: « يکصد دينار نيز به او بدهيد! » بعضي گفتند: « يا اميرالمؤمنين او را ثروتمند کردي ! علي (ع) فرمود: « من از پيامبر خدا (ص) شنيدم که فرمود: مردم را در جايگاه خود قرار دهيد و به شخصيت آنان احترام بگذاريد.» آن گاه فرمود: « من از بعضي مردم درشگفتم. آنان بردگان را با پول مي خرند، ولي آزادگان را با نيکي هاي خود نمي خرند.»
بندگي خدا
روزي علي (ع) بر سر راهش به کوفه به شهر انبار رسيد. اين شهر در گذشته جزو سرزمين ايران بوده است. وقتي که خبر ورود علي (ع) به ايرانيان رسيد، عده اي از کدخداها، دهدارها و بزرگان به استقبال خليفه آمدند. آنان به گمان خودشان، علي (ع) را جانشين سلاطين ساساني مي دانستند. وقتي به آن حضرت رسيدند، در جلوي مرکب امام شروع به دويدن کردند. علي (ع) خطاب به آنان فرمود: « چرا اين کار را مي کنيد؟»
آنها گفتند:« ما به بزرگان و امراي خود اين گونه احترام مي گذاريم.»
نظرات شما عزیزان:
.: Weblog Themes By Pichak :.
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
